ΣΤΕΡΝΑ

Τρεις κόρες ησυχάζουν
του πεύκου η πράσινη
του σχιστόλιθου η γκρίζα
και η βρύση η ίδια.

ΚΑΤΣΑΚΙ

Πέρα απο τα σίδερα
τα χρησιμότερα στο παιχνίδι μου μάθαινα.

ΜΠΑΡ

Στα ενδότερα βάθη
στο εσώτερο μπαρ
στη μοναξια μου
ο πιό ζόρικος jokey.

ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Μόνος....
σε απρόσβατη απόσταση
στέκεσαι τέλειος.

ΒΡΟΧΗ

Σε νοστιμίζει ο ιδρώτας σου
Μα δεν κρατώ παρά μιά παλιά σου εικόνα.

ΕΙΚΟΝΟΘΡΑΥΣΤΗΣ

Στα θαμπωμένα μου μάτια
χέρια του Πάρκινσον
θα σ'αγγίξουν ξανά
σιγουρία πως υπάρχεις

ΑΜΗΝ

Ήμουν ο γκουρού της ανίας
ο μύστης  της τεμπελίας
στην κλίνη της μέθης
λικνιζόμουν επ'άπειρον.

ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΠΙΣΩ

Φασματικό ανθρώπινο
στο μεταξύ κενό των υπάρξεων
αγάπη εκρίνει στη πίεση
κι ο πόνος τ'ανθίζει λαθραίο
Αν δεν κοπεί
στολίζει το κήπο για λίγο
Αν δεν ειδωθεί
συνήθως πετρώνει πανέμορφο.

ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ

Ήμουν τα μάτια που σε έχασαν
από ανώφελη σφαίρα
Ήμουν τα χέρια που σύραν λοστό
Ήμουν τα πόδια που τρέχαν τυφλά
της απόγνωσης πόδια
Κι έπειτα , ανέκφραστος ήμουν, κενός

Ήμουν τα λόγια του θανάτου τα μαύρα
και των διαταγών τ'ανεγκέφαλα αυτιά
Ημουν η ελευθερία ανίκανη
η αχρείαστη δύναμη
Και έπειτα ανέκφραστος ήμουν κενός

Ήμουν η αθωότητα στης λεπίδας τη λάμψη
το ανύποπτο αίμα που το δρόμο του έχασε
Ήμουν η σοδομίσμενη συνέχεια
της κατάπληξης τ'άφρενο κτήνος λυτό
έπειτα ανέκφραστος ήμουν κενός

Ήμουν η αγάπη η απέναντι
που δεν ζυγονώταν στη κρύα του έρωτα κλίνη
το αχόρταγο πάθος
η ελπίδα στα στενά της ανάγκης
΄Ισως κάποτε ήμουν νεκρός
 

ΔΥΤΙΚΑ ΤΟΥ 20ου ΒΟΡΕΙΑ ΤΟΥ 21ου

Ίσως αν εξωριστώ
την φαντασία του νότου
εικόνα την πλάσω
στιλβωμένη της δύσης
και ίσως τις ανατολές ανακυκλώσω της νιότης μου
μ'αισθητικές ανατάσεις
τηλεφωνικές του βορρά.

ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΑΜΙΟΥ ΟΙ ΩΡΕΣ

Μαύρο το χιούμορ μου
κρυφογελώ σαν σε βλέπω
Τι σε κινεί;
Το τοξικό στ'αγκίστρι μου δόλωμα;
Μα σαν σπαρταράς σε κάθε σου δάγκωμα
πως να επιμένω της συνέχειας ψάρια.

Χ-ΜΑΝ

Ματώνει;
Από σφαγείο περνάει ξανά
να ξορκίσει λεπίδες αναίσθητες
με πέτρινους μυς στο πόνο χαρίζεται
άκαρδος τη χαρά δεν του δίνει
στομώνει
Μηχανή καταντάει, να ζήσει!

ΑΜΝΗΜΩΝ

Απ'αυτό το καιάδα
αντικαταστάτη ανέσυρα
ακριβώς τη στιγμή
που η μνήμη μου πέθαινε
ακαλιάζωντας κουφάρια ονείρου.
 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΝΤΡΑΣ

Ευνούχος κόρη σιμώνει ανώφελη
         που τη παρθενία της
            τρέχει μη χάσει
          δόντια βγάζωντας
                 ανάμεσα
     στα αργασμένα της σκέλια.